Het verlangen dat bleef fluisteren

Eerst was er de ruis. Niet in mijn oren, maar in mijn dagen. Appjes. Deadlines. Het eeuwige zorgen en zorgen voor. Pubers die elke ochtend nieuwe versies van zichzelf uitvinden. En ik ertussenin, met een stille vraag die steeds luider werd. Waar is mijn tribe. Waar hoor ik. Wie ben ik als alles stiller wordt.

Op een avond koos ik voor groen. Buiten. Geen schermen. Alleen adem en wind. Mijn lichaam gaf een klein ja. De stadse snelheid bleef aan de rand van mijn bewustzijn kleven, maar in het midden werd het helder. Als ik mijn hoogste potentieel wil leven, begin ik met zuiveren. Niet omdat ik gebroken ben, maar omdat ik heel wil zijn.

Ik begon bij de basis. Gedachten opschonen. Stillere keuzes. Zachtere woorden. Niet elk gevecht aangaan. Niet elke prikkel toelaten. Waarheid in kleine besluiten. Ik merkte hoe oude overtuigingen broos werden wanneer ik ze aankeek met liefde. Minder moeten. Meer afstemmen. Het voelde als thuiskomen bij een blauwdruk die altijd al in mij zat.

In huis bleef het leven gewoon weerbarstig. Pubers met storm in hun ogen. Een relatie die vroeg om betere grenzen en betere nabijheid. Werk dat snelheid eiste terwijl mijn zenuwstelsel vroeg om traag. Toch groeide er ruimte. Ik leerde mijn energieveld te bewaken. Zware ladingen gaf ik terug aan de afzender. Ik koos voedsel dat mijn lichaam licht hield. Ik zei vaker nee en ontdekte dat elk oprecht nee een ja is tegen mijn hart.

Langzaam opende ik verder. Mijn liefdesveld werd groter, alsof mijn borst licht uitademde in alle richtingen. Zelfliefde als dagelijkse discipline. Grenzen als vorm van tederheid. Mijn keuzes werden kompasnaalden. Wat ik dacht, zei en deed, begon op één lijn te vallen. Manifestatie werd minder magisch en meer mechanisch. Helder voelen. Echt kiezen. Kleine acties herhalen.

En toen begon het te zingen. Beelden van vrouwen die elkaar kennen zonder uitleg. Ogen die knikken vóór woorden. Zielsverbinding die niet leunt op schaarste maar op overvloed. Soms voelde ik draden van licht tussen mij en anderen. Een morfogenetisch veld dat antwoord geeft als je er liefde in legt. Ik legde. Elke dag een beetje.

Ik ontdekte dat verbinding niet alleen gevonden wordt, maar ook gezuiverd. Oude contracten verbrak ik in stilte. Projecties liet ik oplossen in adem. Wat niet van mij was, mocht weer gaan. Wat wél van mij was, kwam dichterbij. In momenten van diepe rust voelde ik de zachte druk van mijn zielenfamilie. Geen drama. Geen bewijsdrang. Alleen een veld dat fluistert. Wij zijn hier.

Mijn werk verschoof. Minder snelheid. Meer precisie. Minder ruis. Meer essentie. Ik schreef vanuit mijn hart en werkte met mensen die hetzelfde wilden. Ik luisterde naar downloads die als heldere flitsen kwamen en gaf mijn lichaam de tijd om ze te integreren. Bewustzijn werd weer iets lichamelijks. Warm. Aards. Betrouwbaar.

Op een ochtend wandelde ik opnieuw het groen in. Ik wist: mijn tribe begint niet pas wanneer ik iedereen gevonden heb. Mijn tribe begint wanneer ik in verbinding leef. Met mezelf. Met de aarde. Met het grotere geheel. Het is geen eindpunt. Het is een ritme. Zuiveren. Verbinden. Co creëren. Delen.

En voor elke vrouw die dit herkent: ik was niet te veel en ik verlangde niet te groot. Dit gemis was mijn ziel die me herinnerde aan iets dat echt bestaat. Ik zocht geen sprookje, ik riep mijn tribe naar me toe. Met elke zachte keuze maakte ik mijn hart lichter en elke stap bracht me dichter bij de verbinding die ik miste. De Transcend frequenties en training hebben mij geholpen om dit pad steeds zuiverder, lichter en liefdevoller te bewandelen. En precies daar, in dat veld, begon mijn tribe me te vinden.